«وقتی که جلد اول کتاب شما، فرهنگ جبهه، در آمد، طبعا،ً به طور عادی، مثل بقیه منشوراتی که پیش من می‌آورند، نشستم آن را خواندم. این کتاب از بس من را جذب کرد، تا آخرش خواندم. بعد دیدم این کافی نیست، به خانه بردم و گفتم همه بنشینید این کتاب را بخوانید! در جمع خانواده، جاهایی از کتاب را خود بازکردم و خواندم. گفتم که این کتاب اصلاً باید در فضای خانه‌ها باشد و همه باید آن را همیشه داشته باشند. شما اصطلاحات کتاب فرهنگ جبهه را جمع کردید؛ این اصطلاحات خیلی ارزش دارد. مجموعه آن به صورت یک ماده‌ی خام تاریخی و به صورت یک سند تاریخی، الان در اختیار ماست. براساس سند تاریخی، کارهای گزارشی فراوانی ممکن است انجام بگیرد. چقدر خوب است ک آن کسانی که فیلم می‌سازند، یا قصه می‌نویسند، یا شعر می‌گویند، یا نمایشنامه می‌نویسند، از این نوشته‌ها و این اسناد استفاده کنند. آن وقت کارآیی این نوشته‌های شما به حد نهایت می‌رسد که در ادبیات و در هنر رایج مربوط به جنگ بیاید و به خورد آن‌ها برود؛ همچنان که آن اسم‌ها و لقب‌هایی که به آن‌ها اشاره کردید، مثل حسن بی‌ریا، خودش موضوع یک داستان است. این باید بیاید و مثل نگینی که انسان در جای مهمی آن را می‌نشاند، در جای مهمی قرار بگیرد.»
معرفی کتاب:
شاید در کنار هم قرار دادن شوخ طبعی و جبهه، کمی غیر منتظره باشد؛ اما ناب‌ترین شوخی‌ها را به شکل ساده و صمیمی در همین فرهنگ جبهه می‌بینیم که چندان به آن پرداخته نشده است. این شوخی‌ها در چهار قلمرو عبادی، جنگ و شهادت، خوردن و آشامیدن و روابط اجتماعی جای می‌گیرند و رزمندگان، بدون آشنایی نظری با سازوکار ساخت طنز، هر سه نوع طنز، یعنی کلامی، تصویری و محتوایی را به کار برده‌اند. زبان خوش، سبز، با طراوت، معطر، مهذب و لطیف داشتن، به نظر اهل جهاد و شهادت، کمترین باقیات الصالحات دوره دفاع مقدس و رزمندگان آن است. وقتی زمین و زمان در آتش التهاب و جنون دنیای دیوانه امروز زیر و زبر شدند، از حق نگذشتن و از مدار عدالت خارج نشدن و به جای سردادن آواز مشئوم در خرابه‌ها و ویرانه‌ها، آواز یاد مستان سر دادن و مرگ را نیز ملعبه و بازیچه خود ساختن، این همه و بیشتر را می‌توان در سطر سطر موضوعات فرهنگ جبهه خصوصا شوخ طبعی‌ها پی جست.
