«گزارش های دقیق و اثرگذار باقری از وضع کلی جبهه یا یک عملیاتِ به خصوص، زبانزد خاص و عام بود. از شهید دکتر بهشتی و دکتر حسن روحانی گرفته تا بلندپایه ترین فرماندهان نظامی برایشان محسوس بود که حسن باقری یک نابغه است و گزارش های او چه برای طراحی عملیات بعدی و چه برای متقاعد کردن مسئولان تراز اول نظام برای انجام یا ممانعت از کاری، راهگشا و فصل الخطاب بود. حالا چنین شخصی با چنین توانایی، در اوقات فراغت، سطلی در دست می گرفت و فشنگ های ریخته شده روی زمین را که تعداشان چندان هم چشمگیر نبود، با حوصله پیدا و جمع آوری می کرد و وقتی توی شهر، از جلوی یک کتابفروشی رد میشد، پا سست می کرد، تازه ترین کتاب ها با موضوعات مورد نظرش را می خرید و با ولع به مطالعه آنها می پرداخت و وقتی که نماز می خواند، حس می کردی، دارد با خدا حرف می زند؛ صمیمی و با خضوع تمام. هرچه هست، آنقدر باقری برایم مهم بود و با دیگران فرق داشت که حاضر نشدم مطالب مطول و طولانی و احیاناً همراه با زیاده گویی درباره اش بنویسم و مثل خیلی ها پُزِ قطور بودن کتابم را بدهم. می دانستم باقری یک روزنامه نگار و اهل قلم بوده و معمولاً، اینجور آدم ها مطالب کوتاه و اثرگذار را به مطالب مطول و چاق ترجیح می دهند.»