مطلبی از برادر سید کمال

در تاریخ ۱۸/۵/۱۴۰۲ روز چهارشنبه با یک تن از دوستان نزد یکی از عزیزان رزمنده و جانباز دفاع مقدس به نام حاج آقا روشندل رفتیم. آنجا در رابطه با شهدای دفاع مقدس صحبت شد. هنگام خداحافظی بنده درخواست هدیه ای از ان بزرگوار کردم. ایشان دو جلد کتاب در رابطه دفاع مقدس به من هدیه کردند. یکی از آنها کتابی در رابطه با شهید  شهد حمید باکری به نام (به مجنون گفتم زنده بمان) بود که این کتاب ۱۲۷ صحفه شامل ۱۵ خاطره از این شهید را در خود جای داده است که البته  درقسمت هایی از برادر بزرگوارش شهید مهدی باکری نیز یاد شده است.

از این تعداد حدود یازده خاطره آن تک برگی می باشد. یک خاطره هم از همسر شهید حمید باکری و یک خاطره از شهید احمد کاظمی می باشد. این مقدار نوشته حدود چهار پنجم نوشته های این کتاب را تشکیل داده است. من حقیر این کتاب را درحدود پنج ساعت مطالعه کردم. بعد از مطالعه و تحلیل نسب به نوشته ها چیزهایی یاد گرفتم که شناخت مرا نسبت به این عزیزان بیشتر کرد ولی در عین حال به نظرم می رسد که این شهدای عزیز در شهر خودشان و بین رزمندگان لشگر ۳۱ عاشورا چقدر غریب هستند.

احساس می شود که هیچ مطلب یا خاطره ای از این پرچمداران لشگر ۳۱ عاشورا نگفته و یا ننوشته اند و لذا ضروری است عزیزان آذری زبان نسبت به این عزیزان قلم فرسایی بیشتری نمایند. نگارنده خود یکی از رزمنده های قدیم لشگر۲۷ حضرت رسول تهران هستم، از تمام شما عاجزانه خواهش می کنم با نوشتن خاطره این شهیدان بزرگ، کمک کنید تا روش و منش و جوانمردی و شجاعت این عزیزان در مسیر شناخت جوانان قرار گیرد. این اقدام موجب می شود تا یاد آنها بیشتر زنده بماند و ایران اسلامی و جوانان تشنه معرفت شهدا، از آن بهره ببرند. این مهم در صورتی انجام می پذیرد که شما همرزمان این شهدای عزیز، آنها را در ایران بزرگ و شهید پرور بیشتر معرفی نمایید.

باید سبک فرماندهی، اخلاق، خلوص، ایثار، فداکاری، آمادگی برای که از شاخصه های مهم یک فرمانده و رزمنده می باشد، بیشتر صحبت کنید و بنویسید. شهیدان باکری همه ارزش های یک رزمنده به تمام معنا بودن را دارد و همین ویژگی ها باعث شد آنها را تا حد فرماندهان نمونه در جنگ به پیش ببرد.

این افتخار آوران سرزمین آذری های غیور، باید به تمام جهان شناسانده شوند. یادمان باشد که قهرمانان یک کشور به دلیل داشتن خصوصیات مشترک با دیگر جوامع، مورد نظر دیگر مردمان جهان نیز می باشند. به یقین در پس انجام این عمل رضایت خداوند متعال، ائمه معصومین سلام الله علهیما، مردم شهید پرور، شهدای خطه غیور آذربایجان بویژه شهدای لشگر پر افتخار ۳۱ عاشورا، خاصه شهیدان باکری نیز به دست خواهد آمد. رهبر معظم انقلاب همیشه به طریقی در رابطه با شهدا صحبت می کنند که گویی خود را مدیون می دانند. این رفتار متواضعانه می تواند سرمشق قابل عبرتی برای همه ما باشد.

اکثر تیپ ها و لشگرهایی که طلایه دار حضور در صحنه و عرصه  دفاع مقدس حضور داشتند، بعد از جنگ، به ثبت دلیر مردی ها و حماسه سازی های رزمندگان و فرماندهان یگان خود پرداخته و نوشته ها و اسنادی را به تحریر و چاپ رسانده اند که شما بزرگواران هم از این قائده مستثنی نیستید که در جای خود شایسته تقدیر و تشکر است  اما  آنچه که مهم است اینکه تا کنون دیده نشده که هیچ یگانی زحمات خود را در حد کفایت دیده باشد و همگان اذعان دارند که انچه در دسترس است فقط بخش کوچکی از گفتنی های دفاع مقدس و شهدا است.

پیشنهادم به عزیزان دلم آذربایجان این است که سلاح قلم برگرفته و در میدان کارزار فرهنگی که حساس ترین برهه از زمان ما را تشکیل می دهد وارد شوید و بنویسید آنچه را که باید نوشت. مطمئن باشید که صاحب “ن والقلم و ما یسطرون” شما را یاری خواهد کرد و اگر رضایت خدا در رضایت بنده است، که اینچنین هم هست، پس مطمئن باشید که در همین دنیا هم اجر شما همان رفع تشنگی معرفتی جوانانی است که ندیده عاشق شهدا شده اند و هر لحظه و در هر جا می خواهند از این معرفت نیوش کرده و سیراب شوند.

یادآوری این نکته ضروری است که با وجود اینکه طیف عظیمی از رزمندگان هنوز هستند که وقایع آن روز را شرح دهند ولی شاهد هستیم که در مواردی مسایل جنگ بگونه ای روایت شده است که خلاف واقع می باشد و این معضل می تواند تا مرحله تحریف پیش برود و تاریخ نویسی فعلی و پژوهشگری در آینده را با مشکل جدی روبرو نماید.

پس بیاییم امروز از باقیمانده رزمندگان دفاع مقدس استفاده نموده و برای ثبت واقعیت های دفاع مقدس کمک بگیریم.

عزیزی می گفت که سربازی که خاطراتش را ننوشته است، جنگ را نیمه کاره رها کرده است. پس ای عزیزان هر چه زودتر دست به قلم شوید که فردا دیر است. یاشاسین آذربایجان.